Terminy postępowania rekrutacyjnego
do klas I szkół ponadpodstawowyych
Rekrutacja w Zespole Szkolno-Przedszkolnym
w Stopnicy na rok szkolny 2020/2021
Ogłoszenie
Zarząd Rady Rodziców naszej szkoły informuje, że składka na Radę Rodziców w roku szkolnym 2018/2019 wynosi 20 zł. od osoby.
Kwota ta obejmuje wydatki okolicznościowe przez cały rok szkolny dziecka, w tym także wydatki związane z zakończeniem roku szkolnego.
Wpłaty dokonujemy w sekretariacie Szkoły Podstawowej.
Rada Rodziców
„KIEDY DO LOGOPEDY?” – PORADNIK DLA RODZICÓW
Logopedia to nauka, która zajmuje się kształtowaniem prawidłowej mowy już od narodzin, usuwaniem wszelkich zaburzeń i wad, które powstają w trakcie rozwoju oraz nauczaniem mowy w przypadku jej utraty lub braku.
Kim zatem jest logopeda?
Panuje dość powszechny stereotyp, iż logopeda to pani (ewentualnie pan), siedząca w gabinecie z dużym lustrem i demonstrująca przeróżne ćwiczenia narządów artykulacyjnych dzieciom w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym. To prawda, ale to jeszcze nie wszystko. W rzeczywistości pole działania terapeuty-logopedy jest znacznie szersze.
Logopeda pomoże ci gdy:
Jak wynika z powyższego logopeda pracuje z osobami w każdym wieku. Niezależnie od tego, ile masz lat, może okazać się, że spotkania z logopedą są ci potrzebne. Dlatego też jeśli ty lub ktoś z twoich bliskich macie jakikolwiek problem z mową lub komunikacją, trzeba się do niego zwrócić.
Szczególny charakter ma praca logopedy w szkole. Dotyczy ona dzieci i młodzieży. Logopeda pracując w szkole nie tylko pomaga usuwać wady wymowy, ale również prowadzi działania na rzecz szeroko rozumianej profilaktyki.
Na koniec chciałabym podkreślić, iż praca logopedyczna jest często wieloletnim, mozolnym procesem, ale jej efekty potrafią być zadziwiające i dają ogromną satysfakcję zarówno ćwiczącemu, jego rodzicom, jak i samemu logopedzie.
JAK ROZWIJA SIĘ MOWA?
Mowa odgrywa niezwykle istotną rolę w życiu społecznym każdego człowieka. Chociaż rozwój mowy jest uwarunkowany genetycznie, to mowa nie jest umiejętnością wrodzoną. Wykształcenie mowy zależy w równym stopniu od czynników biologicznych, jak i od warunków społecznych, tj. kontaktu ze środowiskiem, z innymi mówiącymi ludźmi.
Prawidłowy rozwój mowy jest bardzo ważny dla każdego dziecka, ponieważ stanowi on podstawę kształtowania się i rozwoju jego osobowości oraz ma ścisły związek z jego funkcjonowaniem społeczno-emocjonalnym. Ponadto, jeśli proces rozwoju mowy przebiega prawidłowo, prawidłowo przebiega również myślenie, gdyż oba te procesy ściśle się ze sobą łączą.
Rozwój mowy każdego dziecka trwa kilka lat i możemy podzielić go na cztery okresy (za: L. Kaczmarek 1982):
W świetle najnowszych badań bardzo istotnym dla rozwoju mowy pozostaje również tzw. etap przygotowawczy (zwany wstępnym, zerowym), przypadający na okres życia płodowego.
ETAP PRZYGOTOWAWCZY – obejmuje okres od 3 do 9 miesiąca ciąży;
W tym czasie u mającego przyjść na świat dziecka wykształcają się narządy mowy i rozpoczyna się ich funkcjonowanie.
Badania naukowe wykazały, że w 7 tygodniu życia płodowego mózg dziecka wysyła pierwsze impulsy, koordynujące funkcje niektórych organów oraz tworzą się pierwsze połączenia (synapsy).
W 3 miesiącu ukształtowane są już struny głosowe i od tego momentu dziecko zdolne jest do płaczu. Od tego czasu dziecko połyka również wody płodowe, staje się wrażliwe na smak i odczuwa uczucie głodu.
W 4 miesiącu swoją pracę rozpoczynają mięśnie fonacyjne i oddechowe, a w 5 -dziecko wyraźnie uwypukla i wysuwa wargi, ćwicząc w ten sposób odruch ssania.
Od 6 miesiąca płód odbiera silne dźwięki z zewnątrz i zaczyna reagować na bodźce akustyczne.
Już w życiu płodowym dziecko rejestruje w swojej pamięci słuchowej głos matki i przyswaja sobie cechy prozodyczne mowy (tj. intonację, akcent, przerwy między wyrazami).
Jak wynika z powyższego nauka mówienia nie rozpoczyna się w momencie, gdy dziecko wypowie pierwsze słowa, ale zdecydowanie wcześniej, w okresie życia płodowego. Niemowlęta potrafią zrozumieć co mówimy na długo przedtem zanim same zaczną wypowiadać słowa. Dlatego też należy rozmawiać ze swoim jeszcze nienarodzonym dzieckiem.
OKRES MELODII – trwa od urodzenia do 1 roku życia;
Początkowo dziecko komunikuje się z otoczeniem za pomocą krzyku i płaczu, po których można rozpoznać jego potrzeby.
Krzyk jest ćwiczeniem narządu oddechowego, podczas którego można dostrzec krótki wdech i znacznie dłuższy, powolny wydech. Chociaż płacz jest odruchem bezwarunkowym, to uznawany jest za zaczątek mowy.
Około 2-3 miesiąca życia pojawia się odruch bezwarunkowy zwany głużeniem, występujący u wszystkich dzieci, nawet głuchych.
Jest to nieświadomy trening narządów artykulacyjnych, któremu towarzyszą nieskoordynowane ruchy kończyn i tułowia;
Około 6 miesiąca życia pojawia się odruch warunkowy – gaworzenie.
Jest to czynność zamierzona, która polega na powtarzaniu i naśladowaniu dźwięków mowy:
Rozwój mowy w okresie melodii postępuje równolegle z rozwojem fizycznym. Fazie głużenia odpowiada umiejętność unoszenia głowy, gaworzeniu – umiejętność siadania, a pierwszym wyrazom – pozycja pionowa.
OKRES WYRAZU – trwa od 1 do 2 roku życia;
Dziecko rozumie znacznie więcej słów, wyrażeń i zdań, niż jest w stanie samodzielnie wypowiedzieć:
OKRES ZDANIA – trwa od 2 do 3 roku życia;
Następuje rozkwit mowy dziecka. Dziecko zaczyna budować zdania. Początkowo są to zdania proste, złożone z dwóch, trzech wyrazów a potem coraz dłuższe. Pierwsze zdania są twierdzące, a następnie pojawiają się zdania pytające i rozkazujące. Dziecko używa przede wszystkim rzeczowników i czasowników, które początkowo występują w formie bezokolicznika. Na tym etapie dziecko zaczyna słuchowo różnicować prawidłową i nieprawidłową wymowę i od innych żąda wypowiedzi poprawnych, chociaż samo nie zawsze potrafi poprawnie wymawiać, np. dziecko zwraca uwagę „nie mówi się wlona, tylko wlona, pamiętaj!”.
Pod koniec tego okresu:
OKRES SWOISTEJ MOWY DZIECIĘCEJ – trwa od 3 do 7 roku życia;
Dziecko w tym okresie prowadzi już swobodne rozmowy i potrafi posługiwać się rozbudowanymi zdaniami.
Mowa w dalszym ciągu rozwija się pod względem artykulacyjnym, wzbogaca się zasób słownictwa.
Częstymi zjawiskami występującymi w wypowiedziach dziecka są:
U dzieci 3-letnich znacząco wzrasta aktywność komunikacyjna, szczególnie charakterystyczne są:
Dziecko 4-letnie – potrafi mówić o przeszłości i przyszłości, zadaje mnóstwo pytań, w jego wymowie:
Dziecko 5-letnie – potrafi:
Dziecko 6, 7-letnie – powinno:
Jak wynika z powyższego mówienie jest złożoną umiejętnością, której trzeba się uczyć i którą trzeba doskonalić.
Osiąganie kolejnych etapów w procesie rozwoju mowy zależy od wielu czynników, tj. od:
Każde dziecko rozwija się we własnym tempie i niewielkie opóźnienia w stosunku do przedstawionych wyżej okresów nie powinny niepokoić (uznaje się, że opóźnienia w pojawianiu się poszczególnych etapów rozwoju mowy nie powinny przekraczać 6 miesięcy).
Jak pomóc swojemu dziecku przejść przez szkołę?
7 przykazań rodzica
Nie da się napisać uniwersalnego instruktażu, jak pomóc swojemu dziecku przejść przez szkołę, bo każde dziecko jest inne, każda szkoła inna. Psychologia wychowania pozwala jednak na ustalenie pewnych ogólnych reguł, wskazówek.
Rodzice często wpajają pierwszoklasistom lęk: "Zobaczysz, jak pójdziesz do szkoły, to dopiero będzie". W ten sposób zaszczepiamy w dziecku strach przed szkołą, lęk przed nauką, nauczycielami. Tym sposobem nie pomożemy dziecku przystosować się do nowych obowiązków.
Pozostawmy naukę dziecku, to przecież jego zadanie. My możemy jedynie dziecko wspierać: pomóc mu znaleźć czas i miejsce na odrobienie lekcji, zainteresować książką, filmem, wytłumaczyć zadanie, kiedy samo sobie nie radzi i przychodzi z prośbą o pomoc. Ale nie odrabiajmy lekcji za niego ani nawet razem z nim. Oczywiście większość z nas postępuje inaczej. Często to nam zależy, aby dziecko odrobiło lekcje ( odciągamy od telewizora, komputera), kilkakrotnie powtarzamy: odrób zadanie! Ustalmy z dzieckiem zasady (najlepiej na początku roku szkolnego), a potem przestrzegajmy ich.
Rodzice mają ambicje, żeby ich dziecko zostało lekarzem, muzykiem, inżynierem. Oczywiście mają prawo do tego, ale bez przesady. Jeżeli my uważamy, że jakiś zawód jest wymarzony dla naszego dziecka, to wcale nie znaczy, że uszczęśliwi on nasze dziecko. Chcemy by córka interesowała się np. informatyką, spróbujmy ją tym zafascynować. Jednak dopuśćmy możliwość, że może to odrzucić. Zauważmy jaki ma talent i pomóżmy jej go rozwijać.
Wielu rodziców uważa, że groźba pasa lub awantury zmotywują dziecko do nauki. Nieprawda. Od kar lepsze są nagrody, ale tu trzeba również ostrożnie postępować. Złotym środkiem będzie drobna nagroda w postaci uznania rodziców, pochwały. Nie doprowadźmy do tego, aby dziecko uczyło się tylko dla nagrody ( np. rzeczowej).
Po powrocie do domu często pytamy: Co dostałeś?, a nie: Czego się dowiedziałeś? Starajmy się zauważyć i doceniać nawet najmniejsze postępy i osiągnięcia dziecka.
Dziecko ma czasem w szkole furę kłopotów - z nauką, rówieśnikami i musi mieć z tym do kogo przyjść. Znajdźmy czas, aby wysłuchać dziecko, zrozumieć jego uczucia, pomóc mu odnaleźć się w tym. Jeśli my tego nie zrobimy, poszuka pociechy lub wyjaśnienia gdzie indziej.
Jeżeli dziecko zrobi coś złego, nie brońmy go - niech poniesie konsekwencje swojego czynu. Jeżeli wyczuje, że rodzic ślepo go broni, będzie nadal źle postępowało, wiedząc, że i tak nie zostanie ukarane , a obroną niech się martwią rodzice -„Oni już coś wymyślą na moje usprawiedliwienie".
Autorytet rodzica
Autorytet rodzica to moc wpływania na zachowanie dziecka. To "coś takiego", co każe dziecku podporządkować się woli rodzica, aby poczuć się bezpiecznie. Dla małego dziecka mama i tata są jedynym źródłem poczucia bezpieczeństwa. Niezachwiany autorytet rodzic posiada do 9-10 roku życia swojej pociechy.
Potem dziecko opanowuje sztukę gromadzenia informacji, analizowania ich, uogólniania i porównywania. I jest to moment, w którym zwykle rodzic uświadamia sobie, że autorytet nie wynika z samego faktu bycia rodzicem, i że nie został mu dany raz na zawsze. Aby zbudować autorytet późniejszy, który pozwoli zachować szacunek dorastających dzieci, należy pamiętać o pewnych zasadach:
W rozmowach z Rodzicami naszych uczniów sprawiających problemy wychowawcze często słyszymy, że w domu są grzeczni a opisywane przeze nas zachowania nie zdarzają się nigdy. I tak rzeczywiście może być. Zupełnie inaczej może funkcjonować dziecko w grupie szkolnej, a inaczej w domu jako jedynak, czy jedno z kilkorga dzieci.
W domu jest znacznie mniej okazji do konfliktów, gdyż dzieci wychowywane przez tych samych rodziców postępują podobnie. Znają swoje miejsce w szeregu i raczej przestrzegają ustalonych reguł. W grupie szkolnej spotyka się często wiele indywidualności, z których nikt nie myśli o ustępowaniu drugiemu. Łączy ich co najwyżej koleżeństwo, a nie więzy krwi, dlatego potrafią się boleśnie ranić przez np. wzajemne obrażanie rodziców. Ustalane i spisywane kontrakty istnieją zazwyczaj dopiero w gabinecie, gdy znajdą się w zasięgu wzroku ucznia, na korytarzu niestety najczęściej panują inne prawa. Stąd sporo przemocy w postaci wyzywania, obrażania, popychania, kopania i bicia, a w momentach bezsilności, w przypadku mocniejszego kolegi, opluwanie. Rozmawiamy z uczniami przy każdej okazji naruszenia obowiązujących w szkole, powszechnie uznawanych norm. Wiemy, że sporo jeszcze czasu minie, nim nasi nawet najstarsi uczniowie uwewnętrznią zasady, które dziś my im wyznaczamy, i o których wciąż przypominamy. Naszą powinnością jest jednak ocenić zachowanie każdego z nich.
By uczeń był wzorowy powinien w szczególności:
Znając przytoczone wymagania zawarte w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu dotyczące oceniania uczniów, łatwiej będzie zwrócić uwagę na to, co jeszcze nie funkcjonuje na co dzień w postępowaniu naszych dzieci. Skala ocen z zachowania to:
Apel Twojego dziecka!!!
Apel Twojego dziecka –
inspirowany tekstami Janusza Korczaka
pedagoga, pediatry, pisarza,
prekursora walki o prawa dziecka