Losowe zdjęcie

Lista mailingowa

Warto zobaczyć

RODZICE

Terminy postępowania rekrutacyjnego

do klas I szkół ponadpodstawowyych

na rok szkolny 2020/2021

Rekrutacja w Zespole Szkolno-Przedszkolnym

w Stopnicy na rok szkolny 2020/2021

Rekrutacja do szkół ponadpodstawowych na rok szkolny 2020/2021

prezentacja

Ogłoszenie

Zarząd Rady Rodziców naszej szkoły informuje, że składka na Radę Rodziców w roku szkolnym 2018/2019 wynosi 20 zł. od osoby.

Kwota ta obejmuje wydatki okolicznościowe przez cały rok szkolny dziecka, w tym także wydatki związane z zakończeniem roku szkolnego.

Wpłaty dokonujemy w sekretariacie Szkoły Podstawowej.

Rada Rodziców

„KIEDY DO LOGOPEDY?” – PORADNIK DLA RODZICÓW

Logopedia to nauka, która zajmuje się kształtowaniem prawidłowej mowy już od narodzin, usuwaniem wszelkich zaburzeń i wad, które powstają w trakcie rozwoju oraz nauczaniem mowy w przypadku jej utraty lub braku.

Kim zatem jest logopeda?

Panuje dość powszechny stereotyp, iż logopeda to pani (ewentualnie pan), siedząca w gabinecie z dużym lustrem i demonstrująca przeróżne ćwiczenia narządów artykulacyjnych dzieciom w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym. To prawda, ale to jeszcze nie wszystko. W rzeczywistości pole działania terapeuty-logopedy jest znacznie szersze.

Logopeda pomoże ci gdy:

jesteś rodzicem niemowlaka – wówczas wyjaśni ci jak możesz wspierać rozwój mowy i artykulatorów swojego malca, doradzi stymulujące zabawy, nauczy masażu twarzy, czy też pomoże przy zaburzeniach odruchu ssania i połykania,
twoje dziecko ma dysleksję – logopeda pomoże w pokonaniu trudności w nauce czytania i pisania
dużo pracujesz głosem i po przepracowanym dniu męczy cię chrypka lub tracisz głos – logopeda nauczy cię prawidłowo posługiwać się głosem i pokaże ci ćwiczenia emisji głosu,
masz kłopoty z płynnością mówienia lub się jąkasz – logopeda nauczy cię technik relaksacyjnych, wizualizacyjnych i doradzi odpowiednie metody terapii
bierzesz udział w konkursach recytatorskich – logopeda pomoże ci wyćwiczyć dykcję oraz nauczy cię prawidłowo operować oddechem
ktoś z twoich bliskich miał wylew i ma problemy z prawidłową wymową, z komunikacją lub zdiagnozowano u niego afazję – logopeda pomoże mu odzyskać utraconą sprawność w zakresie mowy
na skutek choroby nowotworowej usunięto ci krtań – logopeda nauczy cię mowy zastępczej byś mógł się bez przeszkód komunikować z otoczeniem.

Jak wynika z powyższego logopeda pracuje z osobami w każdym wieku. Niezależnie od tego, ile masz lat, może okazać się, że spotkania z logopedą są ci potrzebne. Dlatego też jeśli ty lub ktoś z twoich bliskich macie jakikolwiek problem z mową lub komunikacją, trzeba się do niego zwrócić.

Szczególny charakter ma praca logopedy w szkole. Dotyczy ona dzieci i młodzieży. Logopeda pracując w szkole nie tylko pomaga usuwać wady wymowy, ale również prowadzi działania na rzecz szeroko rozumianej profilaktyki.

Na koniec chciałabym podkreślić, iż praca logopedyczna jest często wieloletnim, mozolnym procesem, ale jej efekty potrafią być zadziwiające i dają ogromną satysfakcję zarówno ćwiczącemu, jego rodzicom, jak i samemu logopedzie.

JAK ROZWIJA SIĘ MOWA?

Mowa odgrywa niezwykle istotną rolę w życiu społecznym każdego człowieka. Chociaż rozwój mowy jest uwarunkowany genetycznie, to mowa nie jest umiejętnością wrodzoną. Wykształcenie mowy zależy w równym stopniu od czynników biologicznych, jak i od warunków społecznych, tj. kontaktu ze środowiskiem, z innymi mówiącymi ludźmi.

Prawidłowy rozwój mowy jest bardzo ważny dla każdego dziecka, ponieważ stanowi on podstawę kształtowania się i rozwoju jego osobowości oraz ma ścisły związek z jego funkcjonowaniem społeczno-emocjonalnym. Ponadto, jeśli proces rozwoju mowy przebiega prawidłowo, prawidłowo przebiega również myślenie, gdyż oba te procesy ściśle się ze sobą łączą.

Rozwój mowy każdego dziecka trwa kilka lat i możemy podzielić go na cztery okresy (za: L. Kaczmarek 1982):

okres melodii – od 0 do 1 roku życia,
okres wyrazu – od 1 do 2 roku życia,
okres zdania – od 2 do 3 roku życia,
okres swoistej mowy dziecięcej – od 3 do 7 roku życia.

W świetle najnowszych badań bardzo istotnym dla rozwoju mowy pozostaje również tzw. etap przygotowawczy (zwany wstępnym, zerowym), przypadający na okres życia płodowego.

ETAP PRZYGOTOWAWCZY – obejmuje okres od 3 do 9 miesiąca ciąży;

W tym czasie u mającego przyjść na świat dziecka wykształcają się narządy mowy i rozpoczyna się ich funkcjonowanie.

Badania naukowe wykazały, że w 7 tygodniu życia płodowego mózg dziecka wysyła pierwsze impulsy, koordynujące funkcje niektórych organów oraz tworzą się pierwsze połączenia (synapsy).

W 3 miesiącu ukształtowane są już struny głosowe i od tego momentu dziecko zdolne jest do płaczu. Od tego czasu dziecko połyka również wody płodowe, staje się wrażliwe na smak i odczuwa uczucie głodu.

W 4 miesiącu swoją pracę rozpoczynają mięśnie fonacyjne i oddechowe, a w 5 -dziecko wyraźnie uwypukla i wysuwa wargi, ćwicząc w ten sposób odruch ssania.

Od 6 miesiąca płód odbiera silne dźwięki z zewnątrz i zaczyna reagować na bodźce akustyczne.

Już w życiu płodowym dziecko rejestruje w swojej pamięci słuchowej głos matki i przyswaja sobie cechy prozodyczne mowy (tj. intonację, akcent, przerwy między wyrazami).

Jak wynika z powyższego nauka mówienia nie rozpoczyna się w momencie, gdy dziecko wypowie pierwsze słowa, ale zdecydowanie wcześniej, w okresie życia płodowego. Niemowlęta potrafią zrozumieć co mówimy na długo przedtem zanim same zaczną wypowiadać słowa. Dlatego też należy rozmawiać ze swoim jeszcze nienarodzonym dzieckiem.

OKRES MELODII – trwa od urodzenia do 1 roku życia;

Początkowo dziecko komunikuje się z otoczeniem za pomocą krzyku i płaczu, po których można rozpoznać jego potrzeby.

Krzyk jest ćwiczeniem narządu oddechowego, podczas którego można dostrzec krótki wdech i znacznie dłuższy, powolny wydech. Chociaż płacz jest odruchem bezwarunkowym, to uznawany jest za zaczątek mowy.

Około 2-3 miesiąca życia pojawia się odruch bezwarunkowy zwany głużeniem, występujący u wszystkich dzieci, nawet głuchych.

Jest to nieświadomy trening narządów artykulacyjnych, któremu towarzyszą nieskoordynowane ruchy kończyn i tułowia;

w wyniku głużenia powstają dźwięki zbliżone do samogłosek i spółgłosek,
można wyodrębnić nawet grupy samogłoskowe i spółgłoskowe,
głużenie jest przygotowaniem do wydawania podstawowych dźwięków mowy,
w mózgu dziecka powstają pierwsze skojarzenia między wydawanymi dźwiękami, a odpowiadającymi im ruchami aparatu artykulacyjnego.

Około 6 miesiąca życia pojawia się odruch warunkowy – gaworzenie.

Jest to czynność zamierzona, która polega na powtarzaniu i naśladowaniu dźwięków mowy:

na początku pojawiają się pierwsze sylaby (-ma, -ta, -ba, a później ma-ma, ta-ta, ba-ba, itp.),
dziecko zaczyna reagować na mowę, doskonale rozróżnia melodię mowy, tj. na podniesiony ton reaguje płaczem, a na mowę cichą, pieszczotliwą reaguje uśmiechem,
dziecko zaczyna powtarzać własne i usłyszane słowa, zaczyna kojarzyć wielokrotnie powtarzane dźwięki ze wskazywaniem odpowiedniej osoby lub przedmiotu,
pod koniec tego okresu dziecko zaczyna rozumieć co do niego mówimy, spełnia proste polecenia, wypowiada proste wyrazy (mama, tata, dada, baba, itp.)

Rozwój mowy w okresie melodii postępuje równolegle z rozwojem fizycznym. Fazie głużenia odpowiada umiejętność unoszenia głowy, gaworzeniu – umiejętność siadania, a pierwszym wyrazom – pozycja pionowa.

OKRES WYRAZU – trwa od 1 do 2 roku życia;

Dziecko rozumie znacznie więcej słów, wyrażeń i zdań, niż jest w stanie samodzielnie wypowiedzieć:

używa większości samogłosek, np. a, o, u, i, e, y (oprócz nosowych ą i ę) oraz niektórych spółgłosek, np. p, b, m, t, d, n, ś, czasem ć,
trudniejsze spółgłoski zastępuje dla siebie łatwiejszymi o zbliżonym miejscu artykulacji (substytucje), a grupy spółgłoskowe upraszcza,
upraszcza wyrazy wymawiając tylko ich początek lub końcówkę, np. mi – zamiast miś, da – zamiast daj, olot – zamiast samolot, ebek – zamiast chlebek, itp.,
pojawiają się onomatopeje, np. hau-hau, ko-ko, mu-mu, itp.
często wyraz pełni funkcję zdania,
pod koniec tego okresu dziecko powinno używać od 200 do 500 wyrazów

OKRES ZDANIA – trwa od 2 do 3 roku życia;

Następuje rozkwit mowy dziecka. Dziecko zaczyna budować zdania. Początkowo są to zdania proste, złożone z dwóch, trzech wyrazów a potem coraz dłuższe. Pierwsze zdania są twierdzące, a następnie pojawiają się zdania pytające i rozkazujące. Dziecko używa przede wszystkim rzeczowników i czasowników, które początkowo występują w formie bezokolicznika. Na tym etapie dziecko zaczyna słuchowo różnicować prawidłową i nieprawidłową wymowę i od innych żąda wypowiedzi poprawnych, chociaż samo nie zawsze potrafi poprawnie wymawiać, np. dziecko zwraca uwagę „nie mówi się wlona, tylko wlona, pamiętaj!”.

Pod koniec tego okresu:

dziecko wymawia kolejne spółgłoski: w, f, k, g, ch, l, ć, ź, ń oraz ich zmiękczone warianty,
głoski: s, z, c, dz i sz, ż, cz, dż są zmiękczane,
głoskę r wymawia jako l (często też jako j -co jest nieprawidłowe)
zamiast f występuje często h i odwrotnie,
upraszcza grupy spółgłoskowe (najczęściej na początku i w środku wyrazów),
często brak jest wyraźnych końcówek w wypowiadanych wyrazach,
nadal zamienia głoski trudniejsze na łatwiejsze pod względem artykulacyjnym,
powinno używać od 800 do 1500 wyrazów

OKRES SWOISTEJ MOWY DZIECIĘCEJ – trwa od 3 do 7 roku życia;

Dziecko w tym okresie prowadzi już swobodne rozmowy i potrafi posługiwać się rozbudowanymi zdaniami.

Mowa w dalszym ciągu rozwija się pod względem artykulacyjnym, wzbogaca się zasób słownictwa.

Częstymi zjawiskami występującymi w wypowiedziach dziecka są:

metateza – tj. przestawienie głosek lub sylab, np. komolotywa – zamiast lokomotywa, kordła – zamiast kołdra, itp.
asymilacja – tj. upodobnienia głosek, np. bebek – zamiast chlebek, pam – zamiast pan, dobać – zamiast zobacz,
kontaminacja – tj. budowanie z dwóch wyrazów jednego, np. zatelefonić – zamiast dwóch wyrazów telefon i dzwonić, pomasłować – zamiast posmarować masłem
neologizmy – tj. nowe określenia, np. puzlować – zamiast układać puzzle, stukan – zamiast dzięcioł, tryskawica – zamiast fontanna, itp.

U dzieci 3-letnich znacząco wzrasta aktywność komunikacyjna, szczególnie charakterystyczne są:

znaczna zmienność wymowy – wyrazy krótkie, o prostej strukturze, wymawiane są znacznie lepiej niż dłuższe,
dziecko zaczyna odróżniać głoski syczące: s, z, c, dz od ich miękkich odpowiedników, tj. ś, ź, ć, dź,
zamiana głosek f, v na głoski t, d lub n,
zamiana głosek k, g, h na głoski t, d,
uproszczenia grup spółgłoskowych

Dziecko 4-letnie – potrafi mówić o przeszłości i przyszłości, zadaje mnóstwo pytań, w jego wymowie:

utrwalają się głoski syczące: s, z, c, dz – dziecko nie powinno już ich zamieniać na ś, ź, ć, dź,
pojawia się głoska r – choć jej brak nie powinien jeszcze niepokoić,
głoski szumiące: sz, ż, cz, dż bywają jeszcze zamieniane na s, z, c, dz lub ś, ź, ć, dź
grupy spółgłoskowe są upraszczane, chociaż postęp w porównaniu z poprzednim okresem jest znaczny

Dziecko 5-letnie – potrafi:

budować wypowiedzi wielozdaniowe, poprawne gramatycznie,
bezbłędnie powtórzyć głoski szumiące: sz, ż, cz, dż, choć w mowie potocznej bywają one jeszcze zastępowane przez: s, z, c, dz,
wymawiać poprawnie głoskę r – często dopiero się pojawia,
wyjaśniać znaczenie słów, opisywać cechy przedmiotów i możliwości ich wykorzystania,
wypowiedzi dziecka uwzględniają kolejność zdarzeń i zależności przyczynowo-skutkowe,
dziecko chętnie poprawia innych i samego siebie, szukając prawidłowego brzmienia wyrazu,

Dziecko 6, 7-letnie – powinno:

prawidłowo wymawiać wszystkie głoski,
umieć porównywać (odnajdywać różnice i podobieństwa) oraz klasyfikować przedmioty pod względem wielkości, kształtu, koloru, ciężaru, funkcji użytkowej,
wyodrębniać głoski na początku, na końcu i w środku wyrazów,
samodzielnie podawać wyrazy rozpoczynające się daną głoską,
wyklaskiwać ilość sylab w wyrazie,
określać położenie przedmiotu względem otoczenia (nad, pod, obok, między, w) oraz określać kierunek (do tyłu, w bok, itd.)
pod koniec tego okresu dziecko używa od 3500 do 7000 wyrazów (w zależności od środowiska wychowawczego)

Jak wynika z powyższego mówienie jest złożoną umiejętnością, której trzeba się uczyć i którą trzeba doskonalić.

Osiąganie kolejnych etapów w procesie rozwoju mowy zależy od wielu czynników, tj. od:

ogólnej sprawności narządów mowy,
poziomu percepcji słuchowej, w skład której wchodzą: słuch fizjologiczny, słuch fonematyczny, pamięć słuchowa, umiejętność kojarzenia,
rozwoju umysłowego,
rozwoju motorycznego,
poziomu funkcji spostrzeżeniowych,
pamięci,
uwagi,
rozwoju emocjonalnego,
warunków środowiskowych.

Każde dziecko rozwija się we własnym tempie i niewielkie opóźnienia w stosunku do przedstawionych wyżej okresów nie powinny niepokoić (uznaje się, że opóźnienia w pojawianiu się poszczególnych etapów rozwoju mowy nie powinny przekraczać 6 miesięcy).

Jak pomóc swojemu dziecku przejść przez szkołę?

7 przykazań rodzica

Nie da się napisać uniwersalnego instruktażu, jak pomóc swojemu dziecku przejść przez szkołę, bo każde dziecko jest inne, każda szkoła inna. Psychologia wychowania pozwala jednak na ustalenie pewnych ogólnych reguł, wskazówek.

Nie strasz szkołą.

Rodzice często wpajają pierwszoklasistom lęk: "Zobaczysz, jak pójdziesz do szkoły, to dopiero będzie". W ten sposób zaszczepiamy w dziecku strach przed szkołą, lęk przed nauką, nauczycielami. Tym sposobem nie pomożemy dziecku przystosować się do nowych obowiązków.

Wspieraj, a nie wyręczaj.

Pozostawmy naukę dziecku, to przecież jego zadanie. My możemy jedynie dziecko wspierać: pomóc mu znaleźć czas i miejsce na odrobienie lekcji, zainteresować książką, filmem, wytłumaczyć zadanie, kiedy samo sobie nie radzi i przychodzi z prośbą o pomoc. Ale nie odrabiajmy lekcji za niego ani nawet razem z nim. Oczywiście większość z nas postępuje inaczej. Często to nam zależy, aby dziecko odrobiło lekcje ( odciągamy od telewizora, komputera), kilkakrotnie powtarzamy: odrób zadanie! Ustalmy z dzieckiem zasady (najlepiej na początku roku szkolnego), a potem przestrzegajmy ich.

Licz się ze zdaniem dziecka.

Rodzice mają ambicje, żeby ich dziecko zostało lekarzem, muzykiem, inżynierem. Oczywiście mają prawo do tego, ale bez przesady. Jeżeli my uważamy, że jakiś zawód jest wymarzony dla naszego dziecka, to wcale nie znaczy, że uszczęśliwi on nasze dziecko. Chcemy by córka interesowała się np. informatyką, spróbujmy ją tym zafascynować. Jednak dopuśćmy możliwość, że może to odrzucić. Zauważmy jaki ma talent i pomóżmy jej go rozwijać.

Mądrze motywuj.

Wielu rodziców uważa, że groźba pasa lub awantury zmotywują dziecko do nauki. Nieprawda. Od kar lepsze są nagrody, ale tu trzeba również ostrożnie postępować. Złotym środkiem będzie drobna nagroda w postaci uznania rodziców, pochwały. Nie doprowadźmy do tego, aby dziecko uczyło się tylko dla nagrody ( np. rzeczowej).

Doceniaj osiągnięcia dziecka, a nie stopnie.

Po powrocie do domu często pytamy: Co dostałeś?, a nie: Czego się dowiedziałeś? Starajmy się zauważyć i doceniać nawet najmniejsze postępy i osiągnięcia dziecka.

Ufaj swojemu dziecku, nie odtrącaj go.

Dziecko ma czasem w szkole furę kłopotów - z nauką, rówieśnikami i musi mieć z tym do kogo przyjść. Znajdźmy czas, aby wysłuchać dziecko, zrozumieć jego uczucia, pomóc mu odnaleźć się w tym. Jeśli my tego nie zrobimy, poszuka pociechy lub wyjaśnienia gdzie indziej.

Nie chroń dziecka przed konsekwencjami.

Jeżeli dziecko zrobi coś złego, nie brońmy go - niech poniesie konsekwencje swojego czynu. Jeżeli wyczuje, że rodzic ślepo go broni, będzie nadal źle postępowało, wiedząc, że i tak nie zostanie ukarane , a obroną niech się martwią rodzice -„Oni już coś wymyślą na moje usprawiedliwienie".

Autorytet rodzica

Autorytet rodzica to moc wpływania na zachowanie dziecka. To "coś takiego", co każe dziecku podporządkować się woli rodzica, aby poczuć się bezpiecznie. Dla małego dziecka mama i tata są jedynym źródłem poczucia bezpieczeństwa. Niezachwiany autorytet rodzic posiada do 9-10 roku życia swojej pociechy.

Potem dziecko opanowuje sztukę gromadzenia informacji, analizowania ich, uogólniania i porównywania. I jest to moment, w którym zwykle rodzic uświadamia sobie, że autorytet nie wynika z samego faktu bycia rodzicem, i że nie został mu dany raz na zawsze. Aby zbudować autorytet późniejszy, który pozwoli zachować szacunek dorastających dzieci, należy pamiętać o pewnych zasadach:

Nigdy nie okłamuj swojego dziecka. Mów mu prawdę tak, by zrozumiało. Jeśli temat jest poważny, powiedz mu, że wrócicie do tej rozmowy, gdy będzie starsze.
Dbaj o zgodność słów z czynami. Nie rób czegoś, co potępiasz i nie potępiaj czegoś, co robisz.
Nie ukrywaj swojej niewiedzy. Jeśli nie potrafisz dziecku odpowiedzieć na pytanie, przyznaj się do tego i obiecaj, że zdobędziesz potrzebną informację. Pamiętaj, by dotrzymać słowa.
Zawsze dotrzymuj słowa!
Bądź konsekwentny, ale dopuszczaj możliwość dyskusji i negocjacji. Nie bój się zmienić zdania, gdy argumenty dziecka są sensowne.
Jeśli nie miałeś racji, przyznaj się do tego.
Jeśli o czymś zapomniałeś lub nie dotrzymałeś słowa, nie tłumacz się okolicznościami. Powiedz, że zapomniałeś, ale naprawisz błąd.
Jeśli dziecko mówi do ciebie poważnie, wysłuchaj je poważnie i poważnie odpowiedz.
Nigdy nie ośmieszaj dziecka i nie stawaj przeciwko niemu, zwłaszcza w obecności jego kolegów.

Czy moje dziecko jest wzorowe?

W rozmowach z Rodzicami naszych uczniów sprawiających problemy wychowawcze często słyszymy, że w domu są grzeczni a opisywane przeze nas zachowania nie zdarzają się nigdy. I tak rzeczywiście może być. Zupełnie inaczej może funkcjonować dziecko w grupie szkolnej, a inaczej w domu jako jedynak, czy jedno z kilkorga dzieci.

W domu jest znacznie mniej okazji do konfliktów, gdyż dzieci wychowywane przez tych samych rodziców postępują podobnie. Znają swoje miejsce w szeregu i raczej przestrzegają ustalonych reguł. W grupie szkolnej spotyka się często wiele indywidualności, z których nikt nie myśli o ustępowaniu drugiemu. Łączy ich co najwyżej koleżeństwo, a nie więzy krwi, dlatego potrafią się boleśnie ranić przez np. wzajemne obrażanie rodziców. Ustalane i spisywane kontrakty istnieją zazwyczaj dopiero w gabinecie, gdy znajdą się w zasięgu wzroku ucznia, na korytarzu niestety najczęściej panują inne prawa. Stąd sporo przemocy w postaci wyzywania, obrażania, popychania, kopania i bicia, a w momentach bezsilności, w przypadku mocniejszego kolegi, opluwanie. Rozmawiamy z uczniami przy każdej okazji naruszenia obowiązujących w szkole, powszechnie uznawanych norm. Wiemy, że sporo jeszcze czasu minie, nim nasi nawet najstarsi uczniowie uwewnętrznią zasady, które dziś my im wyznaczamy, i o których wciąż przypominamy. Naszą powinnością jest jednak ocenić zachowanie każdego z nich.

By uczeń był wzorowy powinien w szczególności:

wywiązywać się z obowiązków ucznia,
postępować zgodnie z dobrem społeczności szkolnej,
dbać o honor i tradycje szkoły,
dbać o piękno mowy ojczystej,
dbać o zdrowie i bezpieczeństwo własne i innych,
godnie i kulturalnie zachowywać się w szkole i poza nią,
okazywać szacunek innym osobom.

Znając przytoczone wymagania zawarte w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu dotyczące oceniania uczniów, łatwiej będzie zwrócić uwagę na to, co jeszcze nie funkcjonuje na co dzień w postępowaniu naszych dzieci. Skala ocen z zachowania to:

wzorowe,
bardzo dobre,
dobre,
poprawne,
nieodpowiednie,
naganne.

Apel Twojego dziecka!!!

Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko próba sił z mojej strony.
Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję - poczucia bezpieczeństwa.
Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko Ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jest to jeszcze możliwe.
Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmuje postawę głupio dorosłą, żeby udowodnić, że jestem duży.
Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.
Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że Cię nienawidzę. Czasami mówię to, żeby przyciągnąć Twoją uwagę.
Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć Twoją uwagę.
Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.
Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie zawiedziony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy.
Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.
Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w ciebie.
Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.
Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o takiej nawet ci się nie śniło.
Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.
Nie bój się miłości. Nigdy.

Apel Twojego dziecka –

inspirowany tekstami Janusza Korczaka

pedagoga, pediatry, pisarza,

prekursora walki o prawa dziecka